Konwencja CMR, czyli Convention relative au contrat de transport international de marchandises par route, to międzynarodowa konwencja regulująca kwestie prawne związane z międzynarodowym przewozem drogowym towarów. Podpisana została w Genewie 19 maja 1956 roku i weszła w życie 2 lipca 1961 roku.

W starożytności, w czasach wielkich żaglowców, kultura Grecji i Fenicji rozwijała się na skrzyżowaniu szlaków handlowych. Oba te narody uczyniły z morskiego handlu potężną siłę napędową swoich gospodarek. Życie na morzu było jednak pełne ryzyka, a każdy rejs mógł skończyć się katastrofą z powodu burz, piratów lub innych zagrożeń. W odpowiedzi na te niebezpieczeństwa, armatorzy zaczęli organizować się w struktury zwane „koinoniami” – zrzeszenia skupiające ludzi wspólnie finansujących ochronę i pokrycie szkód.

Słowo "koasekuracja" wywodzi się z łaciny, gdzie słowo co- (lub con-) oznacza "razem", "wspólnie", a assecurare pochodzi od securus, czyli "bezpieczny" lub "pewny". Assecurare oznaczało pierwotnie "udzielić gwarancji" lub "zapewnić bezpieczeństwo". Z połączenia tych dwóch członów powstało pojęcie co-assecuratio, które dosłownie oznacza wspólne zapewnienie bezpieczeństwa lub wspólną ochronę.

Komisja Nadzoru Finansowego - to organ administracji publicznej, który sprawuje nadzór nad rynkiem finansowym w Polsce. 

KNF nadzoruje banki, zakłady ubezpieczeń, fundusze emerytalne, instytucje płatnicze, rynek kapitałowy, a także instytucje pożyczkowe i spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe.

Słowo "klauzula" pochodzi od łacińskiego terminu "clausula", który oznacza "zamknięcie", "zakończenie" lub "zawężenie".

W kontekście ubezpieczeniowym "klauzula" odnosi się do specyficznego zapisu lub postanowienia w umowie ubezpieczeniowej, który wprowadza dodatkowe warunki, wyłączenia lub ograniczenia w ochronie ubezpieczeniowej. Klauzule mogą dotyczyć szczególnych sytuacji, ryzyk lub obowiązków stron umowy.

Słowo „karencja” pochodzi od łacińskiego słowa „carentia”, które oznacza „brak czegoś”, „niedobór”. W ubezpieczeniach termin ten odnosi się do okresu, w którym mimo posiadania polisy ubezpieczeniowej, ochrona ubezpieczeniowa jeszcze nie obowiązuje, czyli ubezpieczony nie może jeszcze skorzystać z odszkodowania lub innych świadczeń.

W praktyce oznacza to, że w umowie ubezpieczenia może być zastrzeżony okres, na przykład 30 dni od dnia zawarcia umowy, w którym ubezpieczony nie otrzyma świadczeń, nawet jeśli zdarzy się wypadek objęty umową. Okres ten służy często zabezpieczeniu interesów ubezpieczyciela przed nadużyciami, takimi jak zawieranie ubezpieczenia już po wystąpieniu zdarzenia ubezpieczeniowego.